Oldies hoeven niet meer zoveel. Het liefst kijken ze wat in het rond en verbazen zich over de energie van jongere generaties.

En daar wringt het schoentje. Het klopt niet om als oudere afgesloten te zijn van het bruisende leven. In woonzorgcentra is dat nog al te vaak zo. De quote ‘It takes a village to raise a child’ gaat ook op voor de oudere generatie. Als ouderen te midden van het volle leven vertoeven, kijken ze veelal gunnend toe hoe de rest blaakt van energie. Ze geven er glans aan. De glans van terugblikken en weten. De glans van onthaasting die vanzelf komt als je ouder wordt, zonder dure mindfullness cursussen.

Maar hoe krijg je dat bruisende leven van meerdere generaties samen in een woonzorgcentrum? Niet iedereen heeft een grote familie en met zondags bezoek creëer je nog geen dorpsgevoel. Door bijvoorbeeld aan degelijke ‘programmatie’ te doen en niet alleen aan ‘animatie’. Zo ontstond het idee voor Oldscool Festival, een festivalweekend voor oud én jong op het terrein van een woonzorgcentrum dat in september zal doorgaan in het Vlaamse dorpje Voorde. Want als de ouderen niet meer naar de buitenwereld geraken, dan komt de buitenwereld toch naar hen? Kippenvel krijg ik nu al van het kleurrijke beeld van de tientallen festivaltentjes van KSA, Chiro en Scouts die de zelfgesjorde zomerbar eensgezind komen runnen. Om maar te zwijgen over de aanstekelijke opwinding bij het personeel en de resem warmhartige topartiesten.

Hopelijk zet het festival iets in gang, helpt het om ook van vele andere woonzorgcentra een dorp te maken waar je tot rust komt in je cocon, maar daarbuiten het volle leven kunt opsnuiven. Samen met enkele zielsverwanten zijn we al een jaar bezig. Met try-outs, programmatie, tenten, rolstoeltoegankelijkheid, noem maar op.

Nog 29 keer slapen dus. Zo spannend. Het voelt nu al komisch. Het contrast tussen de rust van de ouderen en de gejaagdheid van de productieploeg tijdens de laatste sprint. Nog zoveel te regelen. Nog zoveel te doen. Ik heb alvast een camper gefixt op het ‘festivalterrein’ en ik voel me hier al een beetje thuis. Van Fred kreeg ik lekkere tomaat en peterselie voor bij mijn omelet. Merci!

Foto: Bewoner Fred (93) soigneert de moestuinbakken

De tuin van het woonzorgcentrum zal nog nooit zo kleurrijk en jong bevolkt zijn. Die gedachte geeft me een warm gevoel. Voor mij zit hier de essentie van het festival. Dat een weekend lang oud en jong bij elkaar vertoeven. En dat het personeel gevierd en bedankt wordt.

Toen mijn vader vorig jaar nog leefde, vroeg ik toelating aan de directie van het wzc om te logeren met mijn camper. Ze zegden meteen toe. Ik voelde een wederzijdse opwinding, want dit was een primeur voor het WZC én voor mij. Waarom doen we dat niet vaker? Logeren bij elkaar? Blijven slapen en dan samen ontbijten. Hoe knus zou het zijn wanneer elk weekend tentjes of campers zouden te zien zijn in de tuin van elk woonzorgcentrum. Leven doet leven.

En toch is er ook die duidelijke hunker naar rust en structuur bij de bewoners. Daar heb ik mij het meest aan mispakt. Een zekere voorspelbaarheid doet deugd op de oude dag. Koffie op dit uur, eten op dat uur. En op tijd gaan slapen is voor de meesten geen straf. Er zijn natuurlijk uitzonderingen zoals Lea die het zalig vindt dat de zomerbar op het festival open blijft tot zonsondergang. Ze is een avondmens en haar bio ritme matcht niet altijd met de WZC structuur.

Ik maak me klaar voor de nacht. Mijn bedje lonkt. De zon is al een tijdje onder en ik stel me voor hoe sprookjesachtig de grote wilgenboom zal oplichten tijdens het festival weekend. Want dan zal er voor elke bewoner bij zonsondergang een lichtje branden. Van dat warm licht op zonne-energie. Het zijn mijn favoriete lampjes. Ik geef ze aan iedereen die me dierbaar is. Thuis hangt er eentje in de tuin ter nagedachtenis van mijn vader. De lichtdraadjes doen denken aan vuurvliegjes op een zorgeloze vakantie. Op internet lees ik in de reviews dat de lampjes onverwoestbaar lijken. Ze zullen de tuin van Wilgendries-Voorde dus jaar na jaar doen oplichten, ook als de bewoners er niet meer zijn.

foto: Voor elke bewoner zal weldra een lampje oplichten bij zonsondergang

Nog 18 keer slapen en het is zover: het eerste rusthuisfestival voor oud en jong op het terrein van een woonzorgcentrum

Maarten Drieghe, de directeur van Wilgendries-Voorde was vroeger verpleger en dat merk ik aan de suggesties die hij doet voor het festival. Dat ik niet mag vergeten snacks te voorzien die geschikt zijn voor mensen met slikproblemen. Ik leer elke dag bij.

Het moet gezegd, een festival voorbereiden met een empathische grappenmaker als Maarten is geen straf. We werken hard en lachen veel. Ik zie dat Maarten gelukkig is op het werk. Dat het een tweede thuis is voor hem. Ik begin stilaan ook de andere medewerkers te kennen. Het doet me deugd dat ze me zien als één van hen. Ze zijn gedreven en kijken uit naar het festival. Het maakt een zekere fierheid bij ze los. Ik had het onlangs zelf nog op een festival in Frankrijk. Ik liep daar rond met een air van: “Ela, zie mij hier rondkuieren met mijn festivalbandje tussen de podia en de foodtrucks.” Het is onnozel, ik weet het, maar je ego krijgt er een geestige boost door.

Dat is exact wat ik met Oldscool Festival hoop te bereiken: dat het woonzorgcentrum een coole plek wordt, een place to be waar bewoners en personeel fier op zijn. Waar artiesten met goesting en trots naartoe gaan. Voor ons tweedaags festival hebben we een eigenzinnige programmatie-mix voor oud en jong: Serdi Beatbox • Loop Show, Willy Sommers, presentatie door ex-Studio-ORKA acteurs Ilse de Koe en Steven Beersmans en empathische improvisatoren als Jits Van Belle Privé, kippenvelmantra’s met Ingeborg, Singalong parties met Zie Ze Zingen, comedy chantants van Freddy WALLY, een vinyl show van Piv Huvluv, DJ Koen van Planeet M (Gent)

Veel van de acts werden afgelopen jaar ge-try-out in diverse WZC’s en gepolijst na feedback van de bewoners. Nu gaan we ze voor het eerst samen kunnen programmeren in een vloeiende line- up. Zo spannend allemaal. Elke artiest heeft zijn eigen technische fiche en desiderata. Het is een hele opvolging.

Wanneer ik uitleg dat de bewoners gouden festivalbandjes krijgen en zij de ware VIPS zijn van het festival, zijn de artiesten mee. Het is voelbaar dat iedereen beseft dat het hoogtijd is om onze ouderen meer te respecteren. Ze niet te zien als zielige eenzaten maar blij te zijn met hun gezelschap. Zij verpersoonlijken de toekomstige versies van onszelf.

De nachtshift draait op volle toeren. Ik ben moe maar kan nog niet slapen. Te veel to do lijstjes in mijn kop. Een filmpje dan maar. De Godfather. Van respect voor ouderen gesproken. Don Corleone moet maar knipperen met zijn ogen, of ze likken zijn hielen. Slaapzacht!

Filmpje: Geertrui oefent de mantra-dans bij Ingeborg thuis

Nog 13 keer slapen en is het zover: het eerste rusthuisfestival voor oud en jong op het terrein van een woonzorgcentrum

Er zijn in mijn leven al wat zotte projecten de revue gepasseerd, maar hier ga ik waarschijnlijk het vaakst aan terugdenken als ik zelf oud ben. Een jaar zijn we nu bezig met de voorbereidingen van het festival maar nu komt het heel dichtbij. 't Is nu 7 op 7 gas geven met een toegewijde ploeg. Ik probeer tussen de deadlines door bewust te genieten van deze maffe bedoening en heb de laatste maand al meer kippenvel gekregen dan de complete gevogelte-rayon in mijn supermarkt.

Als voorproefje deden we een foto-shoot voor de oldies van WZC Wilgendries-Voorde en de jongeren van KSA, Scouts en Chiro die samen de festivalbar zullen runnen. Het was zo speciaal om die generaties in connectie te zien gaan.

Eens de fase van onwennigheid voorbij, onstond een vanzelfsprekende kameraderie. Kijk nu toch eens naar die foto's! De beelden ontroeren me. Ze doen me dromen van future jazz-clubs die hip zijn omdat jong en oud er elkaar in fancy retro-outfit treffen. Mocht er in de bistro van het woonzorgcentrum elke vrijdag een happy-hour zijn gevolgd door coole vinyl-dj's, dan zou je daar toch schoon volk mee lokken?

De goesting van de jongeren in het festival, neemt in ieder geval zienderogen toe. Ze kijken er naar uit om hun festivaltentjes neer te strijken op het domein. Ook zij beginnen te beseffen hoe uniek het gaat worden.

Toen ik de jonkies vertelde dat we een silent disco voorzien als avondprogramma, fonkelden hun ogen. Ik zie het al voor mij: jonge, dansende lichamen in de tuin van het woonzorgcentrum. Koptelefoons op en lachend gefluister om de vroege slapers niet wakker te maken. Wie weet, toch nog een oude nachtraaf die ook een dansje waagt.

Deze keer een wat beknopter dagboekschrijfsel. Laat de beelden maar spreken.

De avond valt. Het is hier zo vredig. Vanuit de camper zie ik hier en daar lichtjes doven in bewonerskamers.

Mijn eigen bedje is nog knusser geworden dankzij de patchwork-sprei van mijn moeder-zaliger.

Nu de nachten wat killer worden, geeft dit familiestuk extra geborgenheid.

Slaapzacht oud en jong!

Nog 7 keer slapen en het is zover: het eerste rusthuis festival voor oud en jong.

Er komen heel wat namen naar het festival. De spanning stijgt, we verlangen ernaar het nu eindelijk allemaal te zien gebeuren. Zelf kijk ik uit naar de feeërieke Ganzenfanfare, die laat zien dat het leven een sprookje is zolang er geestige zotten zijn die er iets van te maken. Of zoals mijn vader zei: " Meiske, het leven is een feest maar je moet af en toe zelf de slingers op hangen." Leuk weetje: de ganzenfare werd ooit bedacht voor Efteling. Sindsdien zijn er tal van gelijkaardige fanfares ontstaan, maar op Oldscool Festival hebben we het origineel. Dat wisten de pioniers ons met fierheid te melden.

Ik wens onze gehele ploeg volgend weekend onvergetelijk vermaak toe, zoals deze ganzen het ons voordoen. Speelse samenhorigheid.

Nog 3 keer slapen en het is zover: het eerste rusthuisfestival voor oud en jong!

En ineens zijn ze daar dan. De vrachtwagens vol tentmateriaal. Kriebels in de buik. Het circus is begonnen!

In een mum van tijd voel je de festival-vibes. Stoere Nederlandse roadies in blote bovenlijven zijn onder de indruk van het initiatief: een rusthuisfestival! De hond die altijd op tour is met de tententenbouwers mag prompt mee op wandeling met de bewoners. Hoofdverpleger Jan soigneert het zwetend werkvolk met ijsjes. Contentement alom. Door het raam zien we een bewoonster genieten van het spektakel. De opbouw alleen al maakt het project zo waardevol. Je voelt het. Dit is wat bewoners missen: passage en leven! Hun ogen blinken bij het vooruitzicht als VIP te mogen komen naar het festival. Wat voelt het goed, deze stunt en hoezeer hoop ik dat dit gedachtengoed zich vermenigvuldigt. Op het festival komt burgemeester Tania een speedworkshop stoelaerobics geven. We gaan met haar brainstormen over creatieve mash ups met de woonzorgcentra: boerenmarkten, pop up initiatieven, … Het zou het leven in het WZC zo veel rijker kunnen maken. Maar nu eerst ons eigen festival. Oldscool Festival = kippenvel!

Vtm nieuws komt al! De Standaard ook!

Foto’s: tentenopbouw bij 30 graden

Foto 2: bewoonster geniet van het opbouw-spektakel

Foto 3: tentenman Ivar

9-10 september 2023. Dit was Oldscool Festival. Mijn meest dierbare project ooit. Jong en oud vol liefde voor elkaar. Ze hadden elkaar nooit eerder ontmoet. Bedankt iedereen. Ben weggeslagen.

Bevreemdend dat het amper 1 week geleden is dat we in volle rush zaten van het oldscool Festival.

De stunt is volbracht. Mijn kop en lijf mogen in rust gaan maar beseffen het nog niet helemaal.

De adrenaline zal nog even doorrazen om dan te gaan liggen als een afgematte hond.

Moe en voldaan van het spelen. Ik heb in één weekend tijd meer kippenvel gekregen dan in een heel jaar. Zoveel blijdschap, zoveel verwondering bij oud en jong.

En toch blijft die onrust in mij. Deze week was ik terug in Wilgendries en voelde ide nood weer bij de bewoners. Zo sterk dat het me pijn deed. Een woonzorgcentrum heeft leven nodig van buitenaf. De ouderen kunnen niet naar de buitenwereld dus moet die naar hen toe.

En dan heb ik het niet alleen over familie. Het woonzorgcentrum moet een dorp worden waar passanten blijven hangen omdat het er fijn vertoeven is. Dat kan een festival zijn (klein of groot) maar ook een boerenmarkt, ... We zouden subsidies kunnen geven aan een pop up bakkerij of kapperszaak die pionier willen zijn in het omdenken van WZC’s. We kunnen de jaarlijkse kas van jeugdbewegingen spijzen die hun tentjes opslaan in WZC’s-tuinen. We hebben het met eigen ogen gezien: een zomerbar runnen en in liefdevolle rapport gaan met bewoners, het kan!

Het kabinet van Crevits belde deze week om te brainstormen. Hoopgevend. Er is echt veel bereidwilligheid, ook bij wzc's. Er zijn wel doorduwers nodig. 'Binnenwippers' die het leven helpen binnensjotten. Misschien ben jij ook zo iemand? Laat het ons weten!

Ik besef dat dit project heel elementair terug te brengen is tot mijn eigen angst om eenzaam oud te worden. Al zou ik het willen leren: vredig in mijn neus zitten peuteren, zonder drukke conversaties. Maar dan wel met jong leven om me heen. Zo met een zalige air van: "Laat ze maar doen, dat jong grut. Die moeten nog vanalles bewijzen."

We horen bij elkaar te blijven. Oldies & jonkies

#oldscoolfestival wordt mogelijk gemaakt met de steun van: de #vlaamseoverheid #bovenlokalecultuurprojecten #nationaleloterij #meerdanspelen #europesolidaritycorps #jint #solidariteitsprojecten #cera

#cultuuroptil #wzcdomeincastelmolen #wzcwilgendries #wzcklateringen #chiroappelterre #scoutsmandus #ksasintgoedeleninove

Foto's: Geertrui Coppens, Sabine Vanderlinden en Sarah Vanheuverzwijn